Huzur evimi, hicran yurdumu?

Huzur evimi, hicran yurdumu?
Her bayram yaşananları yaşamak ağır geliyor. Ankara’nın 

Çankaya

semtinde ki İrem Huzur evine lise yıllarından arkadaşım 

Ahmet 

Kurter’in yanına gittim. Ailece öyle güzel bir amme 

hizmetinde 

bulunuyorlar ki yaptıkları bu hizmetlerden onlara şükranlarımı

borç biliyorum.Huzur evinde gördüğüm manzara; Alzheimer 

hastaların ayrı bir odada ve aileleri tarafından unutulan 

ebeveynlerin tek bir salonda bulunduğu sevgisizliğe ve 

kimsesizliğe mahkum hayatlarını yaşıyorlar. Biraz yaşlanıp 

elden ayaktan düşünce, kendilerini işte burada düşkünler 

evinde buluyorlar. Önceleri darülaceze denilen, şimdilerde 

biraz 

kibarlaştırılarak huzur evi adı verilen bu hicran yurtlarıyla 

teselli 

olmaya, senede bir gün kendilerine uzatılacak çiçeklerle

avunmaya çalışıyorlar. Oysa çocuklarını ve torunlarını 

bağrına 

basamadığı ve kendisine sevgiyle nazar eden yakınlarının

bulunmadığı, onun için bir tencerenin kaynamadığı ve çoğu 

zaman arayıp soranının olmadığı bir yerde nasıl huzurlu 

olunur 

ki? Biz kendi kafamızda mevhum bir huzur tasarlamışız o 

talihsizler yuvasına huzur evi demekle onun sakinlerinin de 

gerçekten huzurlu olacaklarını sanmışız. Allah'tan ki bu 

müesseseler ve oralarda bazı samimi gönüller var da

yaşlılarımızı bütün sokağa terk etmiyoruz kendileri gibi

muhtaç 

kimselerin arasına atıp bıraksak bile hiç olmazsa bir rahat 

yatak, bir sıcak çorba imkanı sağlıyoruz. Akabinde onların 

da 

bizim var olduğunu vehmettiğimiz huzuru duymaları için 

zorlayıp 

duruyor ve daha ne olsun, ne güzel yiyip içip yatıyorlar gibi

bir

tavır takınıyoruz.Bir tüketim mevsim halini alan hususî

zaman

dilimlerinde, dostlar alış verişte görsün kabilinden sözde 

arayıp 

sormalar ve sun'î tavırlar mutlu etmez yüreği kocaman 

olanları.Ellerinden öpülesi insanlara

 f.Alp -KHA-.